جشنواره کوچه یک درس ملی برای همبستگی ارائه داد/ آیا دیدید که ضرر رفتار امنیتی با چنین مراسمی چیست؟
روزنامه خراسان نوشت: برگزارکنندگان این رویداد خوشبختی ، بدون اینکه منتظر مجوزهای رسمی یا ارزیابی ها باشند ، محورهای اجرایی را به افتخار عزاداری بندر عباس دستگیر کردند. اقدامی فراتر از سیاست رسمی که نشان داد در بحران ، قدرت اجماع فرهنگی می تواند بر ساختارهای رسمی و اداری غلبه کند.
جشنواره کوچه بر اساس ایده یک شهروند فعال ساخته شده است. الگوی ارائه شده توسط این زمینه برای تعامل فوری هنر و جامعه و به هر کسی اجازه می دهد تا در نمایندگی خلاق زندگی محلی بوشر مشارکت کند. این تجربه فرهنگی نه تنها به تفریح هویت های منطقه ای کمک می کند ، بلکه نشان می دهد که چگونه مشارکت جمعی و سرمایه مشترک باعث ایجاد پایه های جامعه در یک ضرر ، قدرتمند و مقاوم می شود.
ساختار رسمی همیشه با نگرانی در مورد “از دست دادن کنترل فرهنگی” و “شکستن امنیت و چارچوب های اخلاقی” دیده می شود. در حقیقت ، او می ترسد كه با كاهش نظارت دولت ، راه انتشار رفتارها و شیوه های زندگی غیر بومی به منطقه باز شود و رویکرد قدرت را به پیکربندی استانداردهای انبوه كاهش دهد. این نگرانی ها آغاز گفتگوی اساسی در مورد تعادل بین سازماندهی اجتماعی و چارچوب های نظارتی است. در این حالت ، بدون تضعیف خلاقیت مردمی ، منافع مشترک ملی نیز حفظ می شود. هنگامی که آژانس های رسمی ، به جای محدودیت های صرف ، باید به خلاقیت برسند و برای تعامل و اعتماد به تنوع فرهنگی قاب هایی ایجاد کنند.
تصمیم برای سکوت این جشن ، تجلی خودآگاهی جمعی بود. وجدان که معتبرترین مجوز آن محاکمه عمومی و آگاهی است ، نه یک مقام اداری. این لحظه نمادین نشان داد که قوام همبستگی اجتماعی در ایران فقط در سایه سلیقه ها آشکار می شود ، نه در یکنواختی. هنگامی که خیابان های شهر سکوت می کرد ، تجربیات مشترک ما در برابر درد ملی شکست خورد.
از دیدگاه جامعه شناسی سیاسی ، این لحظات خاص گامی مهم برای خواندن رابطه بین دولت و شهروندان است. به جای یک رویکرد امنیتی ، با اطمینان به ظرفیت های سازمان اجتماعی ، همراه با نظارت متعارف ، این آیین های جمعی می تواند به عنوان راهی برای تقویت سرمایه سهم استفاده شود. خودانگیختگی و اصالت این دوئل عظیم از هر برنامه ای که در اتاق های جلسه پس از دستورالعمل های گردآوری تدوین شده است ، با ارزش تر است.
جشنواره کوچه به ما آموخت که همدلی و همبستگی محصول احترام به اختلافات و اعتماد متقابل است. اگر ساختارهای رسمی بتوانند از طریق طراحی فریم های مبتنی بر اعتماد به نفس ، فضای بیشتری را برای اقدامات فرهنگی مردمی باز کنند ، می توانند محافل وحدت را نه با اراده ، بلکه با پویایی و انگیزه از پس زمینه ایجاد کنند. این همان درسی است که در روزهای عزاداری بندر عباس ، رفتار دلپذیر افرادی را که به کوچه گرایش داده اند ، به ما داد. سرانجام ، تنوع قدرت یک ملت است ، نه تهدید ؛ و همبستگی در شرایط بحرانی ، معیار بلوغ اجتماعی است.
۲۳۳۰۲
